Śnieguliczka biała czyli śnieguliczka białojagodowa jest rośliną bardzo popularną w ogrodzie. Ten gatunek krzewu pochodzi z Ameryki Północnej. Występuje tam od Alaski po Kalifornię. Doskonale jednak zadomowił się w Europie. W Polsce roślina uprawiana jest co najmniej od 1789 roku. Krzew należy do rodziny przewiertniowatych i jest jednym z 17 gatunków tego rodzaju. Roślina doskonale nadaje się na żywopłoty formowane lub niewymagające cięcia. Niestety ma właściwości trujące co jest jej wadą.
Roślina jest krzewem liściastym. Zrzuca liście na zimę. Dorasta w naturze do 3 metrów jednak w uprawie rzadko przekracza 1,5 metra, góra 2 metry. Krzew jest gęsty. Ma cienkie, słabo rozgałęzione, wzniesione i przewieszające się w górnej części pędy. Roślina często tworzy liczne rozłogi i odrosty korzeniowe. Jest to zaletą jeśli jest przeznaczona na szpalery lub żywopłoty. Niestety jeśli ma być ozdobą rabaty to może to być wadą, dlatego też śnieguliczka biała rzadko bywa sadzona jako samodzielny krzew ozdobny. W okresie od wiosny do jesieni ozdobą rośliny są ciemnozielone, gładkie, jajowate liście. Liście są dość duże. Pokrywa je szary nalot. Co charakterystyczne na starych pędach są klapowate, a na młodych pojedyncze. Młode liście i pędy są lekko omszone. Starsze już tracą tą właściwość. Latem od czerwca do września roślinę zdobią dzwonkowate kwiaty. Zdobią ale nie rzucają się bardzo w oczy, są drobne i niepozorne. Jest ich bardzo dużo, rozwijają się nierównomiernie. Są zazwyczaj biało-różowe i zebrane w niewielkie, kłosowate kwiatostany na szczytach pędów. Gdy kwiaty przekwitną zmieniają się w bardzo dekoracyjne owoce. Owoce są kuliste, mięsiste i białe. Mają średnice około 1 cm. Utrzymują się one na pędach do wiosny następnego roku co zdobi krzew i czyni go atrakcyjnym wizualnie. Śnieguliczka biała jest rośliną chętnie odwiedzana przez liczne owady w tym pszczoły - jest rośliną miododajną. Owoce są chętnie zjadane przez ptaki. Jej właściwości czynią je niejadalnymi dla ludzi.
Uprawa śnieguliczki białej
Roślina jest mało wymagająca. Jest wytrzymała i łatwa w uprawie. Nie potrzebuje dobrej gleby. Gleba może być sucha, jałowa, a nawet kamienista. Susza roślinie nie straszna. Odporna jest również na mrozy i zanieczyszczenie powietrza. Dobrze znosi niskie temperatury. Wytrzymuje nawet 40 stopniowe mrozy. I dobrze tez znosi błędy uprawowe. Rośnie na stanowiskach słonecznych i półcienistych. Rośnie również w cieniu np. pod wysokimi drzewami, domami, ogrodzeniami, choć istnieje wtedy ryzyko, że nie zawiąże owoców.
Sadzenie śnieguliczki
Śnieguliczka biała bardzo łatwo się przyjmuje. Kupowana w pojemniku może być sadzona w okresie gdy gleba nie jest zamarznięta czyli od marca do listopada. Najlepiej jednak sadzić ją od marca do kwietnia oraz od sierpnia do listopada. Jeśli chce się oszczędzić sobie ciągłego podlewania niezbędnego nowo posadzonej roślinie wart sadzić ją wczesną wiosną lub późną jesienią gdy w glebie jest dużo wilgoci, a parowanie nie jest intensywne. Roślina jest odporna ale warto sadzić ją w glebie lekko kwaśnej, obojętnej lub lekko zasadowej. Wcześniej glebę trzeba odchwaścić by chwasty nie konkurowały z rośliną o wodę, światło i składniki odżywcze. Warto zastosować agrowłókninę lub ściółkowanie by ograniczyć rozwój chwastów w przyszłości. W obrębie stanowiska chwasty można usunąć ręcznie lub chemicznie za pomocą herbicydu. Jeśli używa się herbicydu trzeba zwrócić uwagę na okres karencji, żeby nie zaszkodzić roślinie. Dołek pod roślinę musi być spory by roślina mogła się swobodnie zmieścić i by można było obsypać korzenie. Najlepiej by miał głębokość około 40 cm i średnicę co najmniej 30 cm. Wygodniej jest użyć szpadla niż zwykłej łopaty. Gdy dołek jest gotowy warto wzruszyć ziemię na dnie i ścianach dołka co ułatwi wrośnięcie korzeniami w glebę. Dzięki temu roślina głębiej się zakorzeni. Można użyć szpadla, pazurek lub grabi. Następnie trzeba bryłę korzeniowa namoczyć. Warto trzymać doniczkę w wodzie przez 10-20 minut. Gdyby po wyjęciu rośliny z pojemnika okazało się, że korzenie są mocno zbite i pozwijane, należy naciąć w kilku miejscach bryłę korzeniową sekatorem lub ostrym nożem. Zabieg ten rozluźni korzenie i ułatwi przyjecie się młodej rośliny. Kolejną czynnością jest skracanie pędów o 1/3. Zabieg te ładnie zagęści koronę.
Następnie warto usunąć suche liście i uszkodzone pędy. Ma to na celu uzyskanie ładniejszego wyglądu rośliny, a także pozbycie się potencjalnych ognisk chorobotwórczych. Następnie można już sadzić. W tym celu na dno dołka warto nasypać dobrej ziemi i włożyć bryłę korzeniową. Bardzo ważna jest głębokość umiejscowienia rośliny w dołku. Nie można posadzić ani zbyt głęboko ani zbyt płytko, bo to roślinie zaszkodzi. Szyjka korzeniowa czyli fragment rośliny między korzeniem, a pniem powinna znajdować się na poziomie ziemi. Jeżeli sadzi się roślinę z pojemnika należy posadzić ją na takiej głębokości jak rosła w pojemniku. Można ją ewentualnie posadzić około 4 cm poniżej gruntu. Teraz już można stopniowo dołek wypełniać ziemią. Po zasypaniu dołka należy ziemię ugnieść, lekko przydeptać i w razie potrzeby uzupełnić ziemię. Na koniec dobrze jest wokół rośliny uformować zagłębienie- głęboką nieckę, w którym będzie się gromadzić woda co ułatwi jej spływanie do korzeni. Na koniec roślinę trzeba obficie podlać zwłaszcza w okresie lata. Po podlaniu ziemia może jeszcze osiąść odsłaniając korzenie. Trzeba ją więc uzupełnić. Roślinę warto przez pierwsze dwa lata po posadzeniu regularnie podlewać. Pamiętać należy, że obowiązuje zasada, że lepiej raz na jakiś czas, a solidnie niż często, a oszczędnie. Częste podlewanie powoduje, ze rośliny płycej się korzenią gdyż znajdują wilgoć w wyższych partiach gleby. Rośliny podlewane rzadko, a obficie poszukują wilgoci głębiej i głębiej się korzenią. W efekcie w późniejszych latach można roślinę podlewać rzadziej. Doskonale bowiem wytrzymuje susze. Po podlaniu glebę warto wyściółkować co ograniczy rozwój chwastów i zapobiegnie utracie wilgoci z podłoża. Na ściółkę można użyć warstwę kory lub żwiru. Warstwa kory powinna mieć około 5 cm, a żwiru około 3 cm.
Pielęgnacja śnieguliczki
Śnieguliczka biała dobrze toleruje przycinanie, nawet silne i szybko rośnie w ogrodzie. Można więc z niego tworzyć ciekawe, gęste, formowane żywopłoty, a także szpalery. Trzeba jednak uważać by roślina zbytnio się nie rozrosła. W tym celu należy starannie usuwać wszelkie odrosty korzeniowe. Jeśli kontroli nie będzie roślina może stać się inwazyjna i zacznie się rozrastać w chaotyczne, gęste zarośla, które zamiast zdobić będą szpecić. Posadzony żywopłot trzeba przycinać corocznie na wiosnę gdy pąki nabrzmiewają i stają się dobrze widoczne. Warto skrócić silnie wszystkie pędy na których w ubiegłym roku pojawiły się owoce. Resztę gałązek można przyciąć na wysokość około 20 cm nad ziemią lub o około 2/3 długości. Jeżeli śnieguliczka biała posadzona jest osobno cięcie można ograniczyć do usuwania odrostów i chorych, uszkodzonych i zdeformowanych pędów. Zawsze usuwa się pędy przemarznięte, wilki, gałęzie krzyżujące się i rosnące zbyt nisko. Jeśli krzewy są zbyt zagęszczone można przeprowadzić cięcie prześwietlające. Ciąć należy czystymi narzędziami, a pędy trzeba posmarować maścią ogrodniczą z fungicydem by ograniczyć ryzyko infekcji.
Jeśli chodzi o nawożenie to roślina nie jest żarłoczna. Można ją nawozić sporadycznie. Po zaprawieniu dołka dobrą ziemią przy sadzeniu nawieźć można dopiero po 4 latach gdy zacznie słabo rosnąć lub kwitnąć. Nawozy mogą być różne. Może to być kompost, mogą być nawozy mineralne, może być biohumus, może być potas i magnez. Roślinę warto nawozić w marcu i w październiku. Nawożenie kompostem wiosną przeprowadza się w marcu. Trzeba wtedy dojrzały kompost rozłożyć wokół rośliny około 2, 5 cm warstwą. Kompost dobrze jest przemieszać z ziemią. Będzie on powoli uwalniał składniki odżywcze do podłoża, a roślina będzie miała czas je wykorzystać. Rozłożenie kompostu jesienią stanowi dodatkową ochronę przed przemarzaniem korzeni. Roślina nie wymaga ochrony przed mrozem.
Rozmnażanie śnieguliczki białej
Krzew można bardzo łatwo rozmnożyć. Sadzonki można pozyskać z licznych odrostów korzeniowych. Dają one pełnowartościowe rośliny. Takie sadzonki bardzo szybko się ukorzeniają. Można je więc od razu posadzić na stałe miejsce. Aby rozmnożyć śnieguliczkę można też pobrać sadzonki z pędów. Pędy można ukorzenić uzyskując rośliny zachowujące cechy egzemplarza matecznego. Można też roślinę rozmnażać z nasion. Jest to jednak metoda rzadko stosowana. Aby rozmnożyć z nasion należy je po zbiorze oczyścić, wysuszyć i poddać kilkutygodniowej stratyfikacji w niskich temperaturach. Wtedy dopiero można je wysiać.
Szkodniki i choroby
Śnieguliczka biała jest dość odporna na choroby i szkodniki. Czasami występują na niej mszyce. Może ja też zaatakować choroba grzybowa.
Zastosowanie w ogrodzie
Śnieguliczka do doskonały krzew na żywopłoty, wysokie obwódki i szpalery. Przy stałej kontroli odrostów może być wykorzystywana w kompozycjach rabatowych z innymi krzewami. Można ją także sadzić samodzielnie. Z powodu małych wymagań i odporności na niesprzyjające warunki jest chętnie sadzona na ternach zieleni miejskie i w parkach. Doskonale wygląda sadzona z jaśminowcami, różowymi tamaryszkami oraz popularnymi lilakami. Można ją wykorzystywać do zadarniania nieużytków, do nasadzeń na skarpach, pod dużymi drzewami, przy ulicach i autostradach. Ścięte gałązki z gronem białych owoców mogą być wykorzystywane do tworzenia kompozycji kwiatowych.
Ciekawostką jest to, ze owocami rośliny lubią bawić się dzieci, ponieważ przy rozdeptaniu lub zgnieceniu fajnie strzelają. Należy jednak pamiętać, że roślina ma właściwości trujące. Lepiej jej więc nie sadzić w pobliżu placów zabaw dla dzieci.
Właściwości trujące
Warto mieć świadomość, że śnieguliczka biała a raczej jej owoce zawierają alkaloidy i saponiny, które mogą powodować zatrucia w przypadku ich spożycia w dużej ilości. Objawami są wymioty, przeczyszczenie, podrażnienie układu trawiennego. Wszystko może skończyć się porażeniem układu nerwowego, majaczeniem i śpiączką. Powikłania leczy się płukaniem żołądka i objawowo.
Komentarze